Gisteren kreeg ik er zomaar weer een huisdier bij. Een slak.Verscholen tussen de petunia's in de plantenbak had hij een vochtig maar beschut onderkomen gevonden. Nu zitten er wel vaker slakken in plantenbakken, maar het is toch een hele prestatie om, als je een slak met volle bepakking bent, een op vier hoog gelegen balkon te beklimmen.
Ik heb Den Dolaard even mee naar binnen genomen, de koelte in. Want op het balkon was het inmiddels meer dan dertig graden. Op mijn vraag, waar hij vandaan kwam, gaf hij, zoals het een echte zwerver betaamt, geen antwoord. Zwijgzaam en volkomen op zijn gemak kwam hij in vol ornaat uit zijn huisje gekropen, en bewoog zich elegant over mijn besproete onderarm, ondertussen een satijnzacht, zilverglanzend spoor achterlatend. Nieuwsgierig en met een licht golvende gang. Cool guy..
Uiteindelijk heb ik Den Doolaard weer teruggezet tussen de petunia's. Ik maak geen slakken dood, en ik eet ze ook niet meer. Ik neem wel een speltbroodje met warme kruidenboter. Sinds ik het tedere liefdesspel van twee slakken heb gezien in de film "Microcosmos", voel ik alleen nog maar warme sympathie voor hen.
Vanmorgen vroeg wilde ik hem weer begroeten, daar in zijn nieuwe onderkomen, De petunia's bogen welwillend opzij. Maar hij was nergens meer te bekennen. Zo gaat dat, met zwervers...
