In de auto, onderweg
naar Bretagne. Stille weg.
Slakkengang langs boerenhoeven
fruit om steeds weer van te proeven.
En jij.
Schoonheid in een notendop
Bankje op de heuveltop
Koeien in het brakke land
Voetstap in het natte zand.
En jij.
Huisje aan granieten kust
Cider uit een oeroud fust
zoute boter, brood en kaas
ruige asters in de vaas.
En jij.
Dikke plaid, wit beddengoed
wollen muts of strooien hoed
lekker verse appeltaart
houtblok in de open haard.
En jij.
Woeste wolken, blauwe lucht
Spijlenbed dat zachtjes zucht
lopen langs verlaten strand
warme hand in warme hand.
En jij.
Bouillabaisse, fruits de mer
volle maan en heldere ster
Plaatjesboek, verhaal, gedicht
zachte gloed op mijn gezicht.
En jij.
Altijd zingen, altijd spelen
Bijna alles samen delen
niet meer piekeren en peinzen
niet meer buigen, niet meer veinzen.
Wij?
19 aug 2014
21 jul 2014
Den Doolaard.
Gisteren kreeg ik er zomaar weer een huisdier bij. Een slak.Verscholen tussen de petunia's in de plantenbak had hij een vochtig maar beschut onderkomen gevonden. Nu zitten er wel vaker slakken in plantenbakken, maar het is toch een hele prestatie om, als je een slak met volle bepakking bent, een op vier hoog gelegen balkon te beklimmen.
Ik heb Den Dolaard even mee naar binnen genomen, de koelte in. Want op het balkon was het inmiddels meer dan dertig graden. Op mijn vraag, waar hij vandaan kwam, gaf hij, zoals het een echte zwerver betaamt, geen antwoord. Zwijgzaam en volkomen op zijn gemak kwam hij in vol ornaat uit zijn huisje gekropen, en bewoog zich elegant over mijn besproete onderarm, ondertussen een satijnzacht, zilverglanzend spoor achterlatend. Nieuwsgierig en met een licht golvende gang. Cool guy..
Uiteindelijk heb ik Den Doolaard weer teruggezet tussen de petunia's. Ik maak geen slakken dood, en ik eet ze ook niet meer. Ik neem wel een speltbroodje met warme kruidenboter. Sinds ik het tedere liefdesspel van twee slakken heb gezien in de film "Microcosmos", voel ik alleen nog maar warme sympathie voor hen.
Vanmorgen vroeg wilde ik hem weer begroeten, daar in zijn nieuwe onderkomen, De petunia's bogen welwillend opzij. Maar hij was nergens meer te bekennen. Zo gaat dat, met zwervers...
18 jul 2014
WIEGMIJNIETLIED
WIEGMIJNIETLIED
Kanonnen die hun loop ontbloten;
vliegtuig uit de lucht geschoten.
Slaap, kindje slaap.
Gaza staat weer op ontploffen,
Israel wordt ook getroffen.
Slaap, kindje, slaap.
Buurman -dronken- slaat zijn vrouw.
iedereen weer flink in touw.
Slaap, kindje, slaap.
Moeder, ga voor je kindje staan.
Waar komt dat liedje toch vandaan?
Slaap, kindje, slaap.
Honger, dorst, en rauwe wonden.
Hees geschreeuw, wijdopen monden.
Slaap, kindje, slaap.
Ziek, verlaten, bijna dood,
Zorgen on het daag'lijks brood.
Slaap, kindje, slaap.
Huis en haard en mosterdgas.
Nooit meer kinderen in de klas.
Slaap, kindje, slaap.
Neemt en eet hiervan, gij allen,
mamma sterft bij het bevallen.
Slaap, kindje, slaap.
Zon blijft schijnen op de aarde,
liefde die in haat ontaardde:
Slaap, kindje, slaap.
Moeder Afrika verkracht,
duizendmalen, in de nacht...
Slaap, kindje, slaap.
Scheur mijn kleren, zie mij beven.
God, waar is mijn lief gebleven?
Slaap, kindje, slaap.
Hoor de mensenwereld kermen.
Ik kan jou niet meer beschermen.
Slaap, kindje, ....
7 mei 2014
Kindermuziek -5-
Spektakel, mijn kinderkoortje bij Pier K in Haarlemmermeer, was weer op dreef
vandaag. We zijn niet compleet, maar dat mag de pret niet drukken. Alles rolt en praat door elkaar, want voor de meeste kinderen is het officieel nog vakantie. Maar zingen doen we.
"Vandaag mag ik de dirivent zijn!" (jongetje van negen).
Verhaaltje:
1-"Mijn oom krijgt een kindje!"
2- "Hoe kan dat nou?"
1- "Nou ja, niet in zijn eigen buik, maar in de buik van mijn tante. Maar hij heeft er wel aan meegedaan."
2- "Getver..."
We zingen NotteBelle Margarinetta van Toon Hermans. Want we houden van opera.
"Welke land, jongens?"
Eh...Half Europa passeert de revue. Maar steeds wordt er misgegokt.
"Het land lijkt op een laars."
Antwoord: "Limburg?"
Verder met Toon Hermans. Steeds een toontje hoger, totdat ze echt in hogere regionen verkeren. Dat durven ze nu wel. Een enorm portamento op "loena, loena" overspoelt ons. "Het lijkt wel een golf, juf. Straks worrewe zeeziek". Ja, kind. "Mogen we er op dansen?" Tuurlijk. We verzinnen een walsje met links en rechts en twee draaien en een buiging. "Is dat een ietteljaanse buiging?" Nou, reken maar.
"Als Italianen opera doen, is het gewoon opera.Want voor die Italianen is hun taal gewoon net als Nederlands. Maar als wij opera doen, is het Italiaans en opera. Dan moet je wel twee dingen leren."
het is maar dat u het weet.
"Vandaag mag ik de dirivent zijn!" (jongetje van negen).
Verhaaltje:
1-"Mijn oom krijgt een kindje!"
2- "Hoe kan dat nou?"
1- "Nou ja, niet in zijn eigen buik, maar in de buik van mijn tante. Maar hij heeft er wel aan meegedaan."
2- "Getver..."
We zingen NotteBelle Margarinetta van Toon Hermans. Want we houden van opera.
"Welke land, jongens?"
Eh...Half Europa passeert de revue. Maar steeds wordt er misgegokt.
"Het land lijkt op een laars."
Antwoord: "Limburg?"
Verder met Toon Hermans. Steeds een toontje hoger, totdat ze echt in hogere regionen verkeren. Dat durven ze nu wel. Een enorm portamento op "loena, loena" overspoelt ons. "Het lijkt wel een golf, juf. Straks worrewe zeeziek". Ja, kind. "Mogen we er op dansen?" Tuurlijk. We verzinnen een walsje met links en rechts en twee draaien en een buiging. "Is dat een ietteljaanse buiging?" Nou, reken maar.
"Als Italianen opera doen, is het gewoon opera.Want voor die Italianen is hun taal gewoon net als Nederlands. Maar als wij opera doen, is het Italiaans en opera. Dan moet je wel twee dingen leren."
het is maar dat u het weet.
27 jan 2014
Kindermuziek -4-
Schoffie.
Schoffie is dood.
Werd bijna 4 jaar.
Zacht en lief, met kraaloogjes en snorharen en mooie ronde oortjes.
Schoffie was een hamster.
En zijn baasje was een van mijn kindjes van het kinderkoor.
Ze kwam stil de les in en ging meteen zitten. Mapje met muziek op schoot.
Nu is ze nooit wild of gek of maf, zoals sommige andere kinderen.
Een lief, slim, introvert klein blond meisje met een zacht, maar prachtig stemmetje en onwaarschijnlijk zuiver zingend.
Zuiver, dat is ze. Een stille bron met diepten die nog gepeild mogen worden. Ooit.
Maar vandaag is er iets onherstelbaars gebeurd. Iets, wat je je kinderen wilt besparen, maar waar je ze tegelijkertijd mee moet leren omgaan, omdat het bij het leven hoort. Dood.
Als ze binnenkomt, zie ik al dat er iets is, maar laat haar even begaan.
Totdat we "Stekelvarkentjes Wiegenlied" gaan instuderen. Zoveel liefs voor een klein dierenkind wordt haar teveel. Tranen wellen op uit grote blauwe ogen, die mij aankijken, alsof ze zelf verbaasd zijn dat er zoveel vloeibaar verdriet uit kan stromen.
Ik leg de les stil. "Wat is er, schat?"
Even blijft het bij snikken. Dan klinkt het, harder dan ze ooit gezongen heeft: "Schoffie is dood!"
Een waaier van reacties ontvouwt zich. Het ene kind slaat meteen onhandig maar ontzettend lief een stoere jongensarm om haar schouder. Een ander zegt: "Wat is een schoffie?" Nummer drie zegt: "Mijn oma is ook dood". En de rest kijkt beurtelings van haar naar mij. In een reflex open ik mijn armen en ze kruipt onmiddellijk op schoot. En we praten even met zijn allen over Schoffie. Dat het haar hamster was, en dat hij gisteren doodging, En dat hij straks begraven wordt en dat ze maar niet kan stoppen met huilen en dat ze steeds aan hem moet denken. En we praten over de narigheid van dood, en dat het zo lastig is dat het bestaat. (Over het nut van de dood hebben het maar even niet gehad. Nu even niet rationaliseren.) Ze blijft een paar minuutjes zitten. Maar gaat dan weer terug naar de stoel; ze heeft genoeg van het medelijden en de aandacht. We gaan verder met zingen, terwijl ze in en uit haar verdriet stapt. Probeert dapper mee te zingen om niet steeds aan Schoffie te denken. Kinderen kennen van nature feilloos de grenzen van de hoeveelheid verdriet die ze verdragen. Als ik tegen het einde van de les haar papa voor het lokaal zie staan, haal ik hem vast naar binnen. Dan breekt ze opnieuw. Oeverloos kinderverdriet, dat niet in woorden te vatten is, spoelt door het lokaal. Een paar kinderen hebben het niet in de gaten, en rennen al spelend en dollend door het lokaal. Dat is prima. Gewijde stilte is wel het laatste dat mijn rouwende kindje nodig heeft. Ze vlucht in papa's armen. En gaat met hem weg naar de plek waar Schoffie in aanwezigheid van de hele familie een laatste rustplaats zal vinden.
Schoffie is dood.
Werd bijna 4 jaar.
Zacht en lief, met kraaloogjes en snorharen en mooie ronde oortjes.
Schoffie was een hamster.
En zijn baasje was een van mijn kindjes van het kinderkoor.
Ze kwam stil de les in en ging meteen zitten. Mapje met muziek op schoot.
Nu is ze nooit wild of gek of maf, zoals sommige andere kinderen.
Een lief, slim, introvert klein blond meisje met een zacht, maar prachtig stemmetje en onwaarschijnlijk zuiver zingend.
Zuiver, dat is ze. Een stille bron met diepten die nog gepeild mogen worden. Ooit.
Maar vandaag is er iets onherstelbaars gebeurd. Iets, wat je je kinderen wilt besparen, maar waar je ze tegelijkertijd mee moet leren omgaan, omdat het bij het leven hoort. Dood.
Als ze binnenkomt, zie ik al dat er iets is, maar laat haar even begaan.
Totdat we "Stekelvarkentjes Wiegenlied" gaan instuderen. Zoveel liefs voor een klein dierenkind wordt haar teveel. Tranen wellen op uit grote blauwe ogen, die mij aankijken, alsof ze zelf verbaasd zijn dat er zoveel vloeibaar verdriet uit kan stromen.
Ik leg de les stil. "Wat is er, schat?"
Even blijft het bij snikken. Dan klinkt het, harder dan ze ooit gezongen heeft: "Schoffie is dood!"
Een waaier van reacties ontvouwt zich. Het ene kind slaat meteen onhandig maar ontzettend lief een stoere jongensarm om haar schouder. Een ander zegt: "Wat is een schoffie?" Nummer drie zegt: "Mijn oma is ook dood". En de rest kijkt beurtelings van haar naar mij. In een reflex open ik mijn armen en ze kruipt onmiddellijk op schoot. En we praten even met zijn allen over Schoffie. Dat het haar hamster was, en dat hij gisteren doodging, En dat hij straks begraven wordt en dat ze maar niet kan stoppen met huilen en dat ze steeds aan hem moet denken. En we praten over de narigheid van dood, en dat het zo lastig is dat het bestaat. (Over het nut van de dood hebben het maar even niet gehad. Nu even niet rationaliseren.) Ze blijft een paar minuutjes zitten. Maar gaat dan weer terug naar de stoel; ze heeft genoeg van het medelijden en de aandacht. We gaan verder met zingen, terwijl ze in en uit haar verdriet stapt. Probeert dapper mee te zingen om niet steeds aan Schoffie te denken. Kinderen kennen van nature feilloos de grenzen van de hoeveelheid verdriet die ze verdragen. Als ik tegen het einde van de les haar papa voor het lokaal zie staan, haal ik hem vast naar binnen. Dan breekt ze opnieuw. Oeverloos kinderverdriet, dat niet in woorden te vatten is, spoelt door het lokaal. Een paar kinderen hebben het niet in de gaten, en rennen al spelend en dollend door het lokaal. Dat is prima. Gewijde stilte is wel het laatste dat mijn rouwende kindje nodig heeft. Ze vlucht in papa's armen. En gaat met hem weg naar de plek waar Schoffie in aanwezigheid van de hele familie een laatste rustplaats zal vinden.
Kindermuziek -3-
Zelf gemaakt.
Het is weer woensdagmiddag. De kinderen komen zo voor hun wekelijkse les. We zingen liedjes, maar zijn ook al bezig met een beetje notenlezen. Bovendien komen de kinderen in toerbeurt een individuele les halen. Vandaag is een van de laatst aangemelde meisjes aan de beurt. Vorige week kwam ze al stralend naar me toe. "Juf, ik ben nu niet meer bang. Ik ben nu...onverlegen!" Grijns onder wangetjes vol sproeten.
Vandaag is ze toch wel onder de indruk van het feit, dat ze alleen is met me, maar ze heeft veel te vertellen. Op mijn vragen antwoordt ze niet; ze kijkt dwars door me heen, en gaat verder met haar dringende verhaal. Ze vertelt me, dat er altijd liedjes in haar hoofd zitten, ook als andere mensen tegen haar praten. En dat daar van die mooie woordjes bij horen, die zomaar opborrelen.
Ze is dyslectisch. Ze heeft moeite met lezen, maar kan nieuwe liedjes heel snel correct onthouden. Soms spreek ik een tekst in haar moeders telefoon in, zodat ze al van tevoren weet, wat de woordjes zijn van een nieuw liedje. En dan kan ze moeiteloos meedoen met de rest van de groep.
Vandaag gaan haar gedachten en emoties alle kanten op. Er zit maar steeds een liedje in haar hoofd, en dat wil ze laten horen. Maar ze durft niet goed, bang dat ik het niet mooi vind. En ze vergeet af en toe hoe het gaat. Dat ergert haar! Samen denken we na.
Ik:"Vind je het eng om het gewoon te gaan doen? Alles mag fout gaan, dat is niet erg."
Zij:"Maar ik snap het niet. Thuis gaat het vanzelf, en hier krijg ik een kriebeltje in mijn buik."
Ik: "Waar zou dat kriebeltje vandaan komen?"
Zij:....Kijkt me aan met kristallen ogen, dan blik naar de grond; blik weer terug naar de juf.
Ik: "Zou het komen omdat ik niet bij jou thuis woon? En je dus helemaal niet gewend bent aan mij om je heen?"
Zij: "Misschien. Kun je even achter het gordijn gaan staan? Dan kan ik je een soort van vergeten."
Ik: "Ja hoor."
En ik verstop me achter het zware fluwelen gordijn.
Zij: "Het helpt niet!"
Ik: "En als jij nu eens achter het gordijn gaat staan, tot het allemaal weer terug komt? Dan leg ik mijn telefoontje klaar met de voice recorder, en als je dan weer tevoorschijn komt ga je het zingen, nemen we het op."
Dat doen we. En daar zijn daar opeens de woordjes en een melodietje, dat ik met een paar akkoorden op de piano handen en voeten kan geven:
"Jij bent hier,
jij bent daar,
jij bent alles wat ik maar zou kunnen wensen.
jij bent nooit alleen,
samen zijn we een.
jij bent weg...
NOU!! Ik weet het niet meer!!" Fronsen in het voorhoofd en stampend voetje.
"Nu vindt niemand het meer mooi!"
Ik voorzie een crisis.
"Liefie, wat ben je streng voor jezelf. Weet je wat er gebeurt, als je dat kriebeltje krijgt? Dan ben je bang om wat een ander van je vindt. En dat hoeft niet. Ik ben de enige ander hier. En ik vind echt dat je dit heel erg goed doet, en je bent het nog maar net aan het proberen".
Zij: "Ja, maar jij bent juf en je moet wel zeggen dat het goed gaat want anders ben je bang dat ik het niet meer leuk vind!"
Ik: "Ik spreek nu met je af, dat als het niet helemaal goed gaat, dat ik dat dan eerlijk tegen je zeg. Want als ik niet eerlijk tegen je ben, leer je niet wat er nog beter kan. Wat vind je daarvan?"
Zij:" OK...maar dat moet je dan wel echt doen, hoor."
Ik: "Dat beloof ik. En mag ik nu dan tegen je zeggen, dat je een heel mooi liedje aan het maken bent?"
Het mag.
Het is weer woensdagmiddag. De kinderen komen zo voor hun wekelijkse les. We zingen liedjes, maar zijn ook al bezig met een beetje notenlezen. Bovendien komen de kinderen in toerbeurt een individuele les halen. Vandaag is een van de laatst aangemelde meisjes aan de beurt. Vorige week kwam ze al stralend naar me toe. "Juf, ik ben nu niet meer bang. Ik ben nu...onverlegen!" Grijns onder wangetjes vol sproeten.
Vandaag is ze toch wel onder de indruk van het feit, dat ze alleen is met me, maar ze heeft veel te vertellen. Op mijn vragen antwoordt ze niet; ze kijkt dwars door me heen, en gaat verder met haar dringende verhaal. Ze vertelt me, dat er altijd liedjes in haar hoofd zitten, ook als andere mensen tegen haar praten. En dat daar van die mooie woordjes bij horen, die zomaar opborrelen.
Ze is dyslectisch. Ze heeft moeite met lezen, maar kan nieuwe liedjes heel snel correct onthouden. Soms spreek ik een tekst in haar moeders telefoon in, zodat ze al van tevoren weet, wat de woordjes zijn van een nieuw liedje. En dan kan ze moeiteloos meedoen met de rest van de groep.
Vandaag gaan haar gedachten en emoties alle kanten op. Er zit maar steeds een liedje in haar hoofd, en dat wil ze laten horen. Maar ze durft niet goed, bang dat ik het niet mooi vind. En ze vergeet af en toe hoe het gaat. Dat ergert haar! Samen denken we na.
Ik:"Vind je het eng om het gewoon te gaan doen? Alles mag fout gaan, dat is niet erg."
Zij:"Maar ik snap het niet. Thuis gaat het vanzelf, en hier krijg ik een kriebeltje in mijn buik."
Ik: "Waar zou dat kriebeltje vandaan komen?"
Zij:....Kijkt me aan met kristallen ogen, dan blik naar de grond; blik weer terug naar de juf.
Ik: "Zou het komen omdat ik niet bij jou thuis woon? En je dus helemaal niet gewend bent aan mij om je heen?"
Zij: "Misschien. Kun je even achter het gordijn gaan staan? Dan kan ik je een soort van vergeten."
Ik: "Ja hoor."
En ik verstop me achter het zware fluwelen gordijn.
Zij: "Het helpt niet!"
Ik: "En als jij nu eens achter het gordijn gaat staan, tot het allemaal weer terug komt? Dan leg ik mijn telefoontje klaar met de voice recorder, en als je dan weer tevoorschijn komt ga je het zingen, nemen we het op."
Dat doen we. En daar zijn daar opeens de woordjes en een melodietje, dat ik met een paar akkoorden op de piano handen en voeten kan geven:
"Jij bent hier,
jij bent daar,
jij bent alles wat ik maar zou kunnen wensen.
jij bent nooit alleen,
samen zijn we een.
jij bent weg...
NOU!! Ik weet het niet meer!!" Fronsen in het voorhoofd en stampend voetje.
"Nu vindt niemand het meer mooi!"
Ik voorzie een crisis.
"Liefie, wat ben je streng voor jezelf. Weet je wat er gebeurt, als je dat kriebeltje krijgt? Dan ben je bang om wat een ander van je vindt. En dat hoeft niet. Ik ben de enige ander hier. En ik vind echt dat je dit heel erg goed doet, en je bent het nog maar net aan het proberen".
Zij: "Ja, maar jij bent juf en je moet wel zeggen dat het goed gaat want anders ben je bang dat ik het niet meer leuk vind!"
Ik: "Ik spreek nu met je af, dat als het niet helemaal goed gaat, dat ik dat dan eerlijk tegen je zeg. Want als ik niet eerlijk tegen je ben, leer je niet wat er nog beter kan. Wat vind je daarvan?"
Zij:" OK...maar dat moet je dan wel echt doen, hoor."
Ik: "Dat beloof ik. En mag ik nu dan tegen je zeggen, dat je een heel mooi liedje aan het maken bent?"
Het mag.
Abonneren op:
Posts (Atom)