Muziekschool, woensdagmiddag.
Het kinderkoortje is net klaar.
Een van de meisjes blijft nog even bij me. Haar mama is er nog niet om haar op te halen. De andere kindjes zijn al weg.
In de hoek staat "Waar Wij Niet Aan Mogen Komen".
Donkerbruine ogen kijken mij aan: "Juffie, magget?" Het mag. Ik schuif
het kleedje opzij en mijn Roemeense zangeresje zegt: "Ahhh...de hark..."
Ze mag met haar duimpje en wijsvinger voorzichtig aan de snaren
plukken. Eerst laag, dan hoog. Dan met een afgeplat handje langs de
snaren. "Een toverbos! Met fliegfeetjes en een fijfer..." Mij ontroert dat koppie met die grote glanzende
ogen, waarin verbazing en verrukking elkaar afwisselen. En vind het bijna jammer, dat ik haar aan haar mama moet meegeven, die net het lokaal binnenkomt.
6 nov 2013
LENTE 2013
Lente 2013
Het is vroeg in het voorjaar.
Goed weer om in huis te rommelen.
Ramen open, muziekje aan. Up tempo, swingend. En zoals ik dat wel vaker doe, swing ik mee. Dansend, of iets wat daar op lijkt. Normaal gesproken gaat dat onopgemerkt. Maar niet vandaag: aan de overkant zijn schilders op een hoogwerker bezig het houtwerk voor de komende onderhoudsklus te reinigen.
"HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!
BEYONCEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!"
Ik zwaai terug. Mijn dag kan niet meer stuk.
Het is vroeg in het voorjaar.
Goed weer om in huis te rommelen.
Ramen open, muziekje aan. Up tempo, swingend. En zoals ik dat wel vaker doe, swing ik mee. Dansend, of iets wat daar op lijkt. Normaal gesproken gaat dat onopgemerkt. Maar niet vandaag: aan de overkant zijn schilders op een hoogwerker bezig het houtwerk voor de komende onderhoudsklus te reinigen.
"HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!
BEYONCEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!"
Ik zwaai terug. Mijn dag kan niet meer stuk.
Kindermuziek -1-
De muziekschool, woensdagmiddag.
Vlak voordat het kinderkoortje binnendwarrelt, geef ik Een Groot Mens zangles. We doen "I dreamed a dream". Ondertussen komt een van mijn jongetjes binnen. Hij gaat pal naast Grote Mens-Mevrouw staan, die rustig doorzingt, en komt dan achter de piano tegen mij aan hangen. Hij kijkt en luistert aandachtig. Amper zeven jaar oud, maar hoogbegaafd en een goed zangertje-in-spe. "Waar gaat het over?" Ik vertel hem over Liefde, Afscheid, Moeilijk Leven. Hij kijkt mij aan en zegt: "Dat duurt dus wel mooi vier blaadjes..." Groot Mens klapt dubbel achter de muziekstandaard.
Vlak voordat het kinderkoortje binnendwarrelt, geef ik Een Groot Mens zangles. We doen "I dreamed a dream". Ondertussen komt een van mijn jongetjes binnen. Hij gaat pal naast Grote Mens-Mevrouw staan, die rustig doorzingt, en komt dan achter de piano tegen mij aan hangen. Hij kijkt en luistert aandachtig. Amper zeven jaar oud, maar hoogbegaafd en een goed zangertje-in-spe. "Waar gaat het over?" Ik vertel hem over Liefde, Afscheid, Moeilijk Leven. Hij kijkt mij aan en zegt: "Dat duurt dus wel mooi vier blaadjes..." Groot Mens klapt dubbel achter de muziekstandaard.
ZOMER 2013
Zomer 2013
Ik zit in de werkkamer achter de computer.
Het raam staat wagenwijd open.
Een heel grote glazenwasser ( insect dus) komt binnen, en gaat op mijn hand zitten.
Ik bekijk hem eens goed: wat een delicaat en tegelijkertijd oersterk schepseltje!
Op kousevoeten loopt hij over mijn blote arm naar mijn schouder, voorlangs naar mijn sleutelbeen, en dan via mijn haar naar mijn gezicht. Zo zacht ben ik nog nooit over mijn wang geaaid...
Na samen twee minuten in het licht van het computerscherm gestaard te hebben, vindt hij het welletjes, neemt al zijn benen, en zweeft uit het raam. Ik heb het nakijken...
Ik zit in de werkkamer achter de computer.
Het raam staat wagenwijd open.
Een heel grote glazenwasser ( insect dus) komt binnen, en gaat op mijn hand zitten.
Ik bekijk hem eens goed: wat een delicaat en tegelijkertijd oersterk schepseltje!
Op kousevoeten loopt hij over mijn blote arm naar mijn schouder, voorlangs naar mijn sleutelbeen, en dan via mijn haar naar mijn gezicht. Zo zacht ben ik nog nooit over mijn wang geaaid...
Na samen twee minuten in het licht van het computerscherm gestaard te hebben, vindt hij het welletjes, neemt al zijn benen, en zweeft uit het raam. Ik heb het nakijken...
3 nov 2013
NOVEMBERZONDAG
Zo stil, deze vroege ochtend, zo mooi het licht...
Na een stormachtige nacht breekt de zon door, gefilterd en mild.
Vroeg wakker worden op zondagochtend in november heeft zo zijn voordelen. Bach op mijn huid en in mijn oor, rustig op gang komen met een koffieplus-ontbijtje, en een paar berichtjes van dierbare vrienden in de mail. Als liefhebber van ouderwets corresponderen op mooi briefpapier mis ik nog wel eens de met inkt geschreven volzinnen, maar in de waan van alledag is email een acceptabel alternatief.
Alleen zijn, in de warmte van gekoesterde oude vriendschappen en voorzichtig verkennende nieuwe banden: het stemt me dankbaar maar ook weemoedig. Maar het is een keuze, om het toe te laten, deze zielsgebonden melancholie. Op de dag van Sint Hubertus, waarop er naast Bach ook hoornmuziek weerklinkt, ontkom ik daar niet aan. En wijd ik me aan het schrijven, het lezen, het studeren. De Altrhapsodie van Brahms vraagt om nadere verkenning in verband met een concert, binnenkort. Met in mijn oren de aanwijzingen van mijn coach, en de dierbare uitvoering van Christa Ludwig binnen handbereik ga ik er straks mee aan de slag.
https://www.youtube.com/watch?v=1aEczCGegYo
Al eerder schreef ik over een novemberzondag. Een stillere zondag, dan die van vandaag. En eentje waarbij mijn katholieke achtergrond zich niet liet verloochenen. En waarom ook? Om mij heen klinken terecht harde geluiden van kritiek en boosheid over dit instituut met zijn doctrines, dogma's en smetten. Maar ik kan niet anders dan dankbaar zijn voor de basis die ik er vond, binnen een Verlichte stroming waarbij "God is Liefde" het ondubbelzinnige uitgangspunt was. Pas later kwam ik er achter, hoe dubieus de geschiedenis van mijn (toenmalig) geloof is. En toch...ik stap er niet uit. Verandering komt altijd van binnenuit, niet van buitenaf. En dus beschouw ik het als zinvoller om te blijven dan om te gaan. Maar de titel "Rooms" voer ik niet meer.
NOVEMBERZONDAG 2012
De Kuykens zingen liefdevol hun Bach op de TV,
mijn buurman plant een oude, nieuwe boom:
Olijfbergje in Osdorp, multiculti, heel gewoon.
Ik dein op beide ritmes zachtjes mee.
Zo'n stille, grijze zondag: wat een zegen voor de ziel.
het leven is gehuld in een mild licht.
Hoor: Bach zingt "Gott sei meine Zuversicht".
De kerkklok luidt. Wat wil een mens nog meer?
Een man gaat sterven; hij bereidt zijn naderend afscheid voor.
Verdrietig-troostrijk klinkt het Sacrament.
En hoewel zo'n afscheid van de aarde nooit echt went:
de rest van ons leeft onbekommerd door.
We planten onze bomen, luisteren naar Vader Bach,
met de moed der wanhoop zoeken we heil en zegen.
De gekte van de dag bepaalt de koers van onze wegen,
maar of dat ons gelukkig maken mag...
Geloof, hoop en liefde. Maar voor wie, en ook waarin?
De psycholoog maakt flinke overuren.
Uit wanhoop niet meer weten hoe te sturen.
En toch: vandaag geloof ik er weer in.
Ongeneeslijk katholiek: ik kan het slechts beamen.
Door de regels van de Moederkerk heen
schudt aloud mededogen me dooreen:
"Ubi caritas, dona eis requiem. Amen".
Na een stormachtige nacht breekt de zon door, gefilterd en mild.
Vroeg wakker worden op zondagochtend in november heeft zo zijn voordelen. Bach op mijn huid en in mijn oor, rustig op gang komen met een koffieplus-ontbijtje, en een paar berichtjes van dierbare vrienden in de mail. Als liefhebber van ouderwets corresponderen op mooi briefpapier mis ik nog wel eens de met inkt geschreven volzinnen, maar in de waan van alledag is email een acceptabel alternatief.
Alleen zijn, in de warmte van gekoesterde oude vriendschappen en voorzichtig verkennende nieuwe banden: het stemt me dankbaar maar ook weemoedig. Maar het is een keuze, om het toe te laten, deze zielsgebonden melancholie. Op de dag van Sint Hubertus, waarop er naast Bach ook hoornmuziek weerklinkt, ontkom ik daar niet aan. En wijd ik me aan het schrijven, het lezen, het studeren. De Altrhapsodie van Brahms vraagt om nadere verkenning in verband met een concert, binnenkort. Met in mijn oren de aanwijzingen van mijn coach, en de dierbare uitvoering van Christa Ludwig binnen handbereik ga ik er straks mee aan de slag.
https://www.youtube.com/watch?v=1aEczCGegYo
Al eerder schreef ik over een novemberzondag. Een stillere zondag, dan die van vandaag. En eentje waarbij mijn katholieke achtergrond zich niet liet verloochenen. En waarom ook? Om mij heen klinken terecht harde geluiden van kritiek en boosheid over dit instituut met zijn doctrines, dogma's en smetten. Maar ik kan niet anders dan dankbaar zijn voor de basis die ik er vond, binnen een Verlichte stroming waarbij "God is Liefde" het ondubbelzinnige uitgangspunt was. Pas later kwam ik er achter, hoe dubieus de geschiedenis van mijn (toenmalig) geloof is. En toch...ik stap er niet uit. Verandering komt altijd van binnenuit, niet van buitenaf. En dus beschouw ik het als zinvoller om te blijven dan om te gaan. Maar de titel "Rooms" voer ik niet meer.
NOVEMBERZONDAG 2012
De Kuykens zingen liefdevol hun Bach op de TV,
mijn buurman plant een oude, nieuwe boom:
Olijfbergje in Osdorp, multiculti, heel gewoon.
Ik dein op beide ritmes zachtjes mee.
Zo'n stille, grijze zondag: wat een zegen voor de ziel.
het leven is gehuld in een mild licht.
Hoor: Bach zingt "Gott sei meine Zuversicht".
De kerkklok luidt. Wat wil een mens nog meer?
Een man gaat sterven; hij bereidt zijn naderend afscheid voor.
Verdrietig-troostrijk klinkt het Sacrament.
En hoewel zo'n afscheid van de aarde nooit echt went:
de rest van ons leeft onbekommerd door.
We planten onze bomen, luisteren naar Vader Bach,
met de moed der wanhoop zoeken we heil en zegen.
De gekte van de dag bepaalt de koers van onze wegen,
maar of dat ons gelukkig maken mag...
Geloof, hoop en liefde. Maar voor wie, en ook waarin?
De psycholoog maakt flinke overuren.
Uit wanhoop niet meer weten hoe te sturen.
En toch: vandaag geloof ik er weer in.
Ongeneeslijk katholiek: ik kan het slechts beamen.
Door de regels van de Moederkerk heen
schudt aloud mededogen me dooreen:
"Ubi caritas, dona eis requiem. Amen".
Abonneren op:
Posts (Atom)