BEETJE STUK, BEETJE OVER
Weet je,
ik heb toch echt een beetje
veel verdriet, om jou en mij;
is het nu voorbij?
Weet je,
't is onze tweede keer
en het wil niet zomaar meer.
Zeg me, wat voel jij?
Weet je,
ik ben nu toch een beetje
bang voor hoe het gaat;
waar het nu op staat...
Weet je,
omdat je zwijgen blijft,
en in mijn handen knijpt:
misschien weet ik het al...
Weet je,
Mijn Lief van toen en nu,
het is misschien wat cru,
Maar redden doen we 't niet.
Omarm je;
jouw kusje op mijn mond;
de liefde die ik vond,
die laat ik nu weer los.
Mijn Liefje,
Heel even was het goed.
Nu weet ik hoe het moet:
we laten elkaar gaan.
27 okt 2013
23 okt 2013
GREETINGS FROM THE HEART - ontmoeting in Ardara.
Ierland.
Ooit wilde ik er gaan wonen.
Mijn eerste kennismaking was pakweg dertig jaar geleden. Niet dat ik er tientallen keren ben geweest: een keer of vier, vijf hooguit. Maar ik heb mijn hart verpand aan de mensen en het landschap. Ik houd van de muziek; van het Gaelic, dat hier en daar nog wordt gesproken; van de lyriek die het harde leven draaglijk maakt. Van het vermogen tot relativeren, de humor, en de melancholie.
De desolate, ruige kust van het Noord-Westen trekt me nog steeds het meest, hoewel dat een
momentopname is. Er zijn nog zoveel mooie plaatsen en streken te ontdekken, dat ik vermoed, dat mijn voorkeur nog kan veranderen. Maar voorlopig: Donegal. De duizelingwekkende Slieve League, en het achterland dat bar en boos kan zijn op een stormachtige dag. Ik was op weg er naar toe, en vond een B&B in Ardara bij een lieve oude dame met een groot huis en dito hart. Het was prachtig weer, hoogzomer, en vrijdagavond. Ik ging met nog een paar gasten naar de plaatselijke pub, waat een traditionele muziekgroep al klaar zat om voor ons te spelen en te zingen.
Wat ik te horen kreeg, was van een schoonheid en eenvoud en tegelijkertijd zo complex, dat ik mijn hart in mijn keel voelde kloppen. Dat is overigens een goed teken: ik ben er aan gewend en weet het naar waarde te schatten. De ene folk song na de andere passeerde de revue; sommige waren blijkbaar bekend, want iedereen zong mee. Ter afwisseling werden er ook instrumentale stukken gespeeld, waarbij er uitgebreid gesoleerd werd. Hier en daar een scheutje jazz in de akkoorden en de ritmes zorgde voor afwisseling, en de muzikanten lieten middels stevig gegrijns en verbale dankbetuigingen weten, dat ze onze donaties in de vioolkoffer op prijs stelden, en dat onze waardering vooral gepaard mocht gaan met grote glazen bier.
Halverwege de avond werden er traditionele klaagliederen en ballades gezongen. Lange verhalen in kleine coupletten maakten gewag van vergane schepen, gestorven dierbaren en mysterieuze gebeurtenissen.
Aan mijn tafeltje zat een oude visser, die mij de hele avond steels had geobserveerd. Ik had vriendelijk geknikt, met hem geproost, maar verder weinig met hem gesproken, omdat ik zo vol aandacht voor de muziek was. Op een gegeven moment stond hij op, mompelde een groet, en maakte aanstalten om te vertrekken. Toch keerde hij even terug op zijn schreden om mij in het oor te fluisteren: " You're hurtin', aren't you, Dearie? Ya should be singin' yar own song!" Een grote hand drukte zachtjes op mijn schouder, en weg was hij, mij verbijsterd achterlatend.
Ik heb zijn advies gevolgd. En een ballade geschreven in de stijl die ik die avond heb opgezogen. Een melodie ligt klaar in potloodlijnen. Echt zingen kan ik het dus nog niet, maar dat gaat ooit wel gebeuren.
GREETINGS FROM THE HEART.
In utter silence the knife appeared
and was driven through my heart,
The hand that pushed it, disappeared,
but it tore my soul apart.
Alas! The knife cut many a time.
Each thrust went in deep, so deep
in a steady pace, as in rhythm and rhyme,
in the daytime, and in my sleep.
So I lost the fight. And that was that.
There were pieces to be picked up.
But all my tunes were sounding flat
and the tears just wouldn't stop.
How do you keep a dying tree
from falling to the ground?
How do you heal a shattered heart
when its pieces can't be found?
You don't. You wait, and watch the wind
calm down, and leave you be.
That's what I did. I took the hint
and planted a brand new tree.
But my heart, as shattered as it is,
it doesn't cope so well.
There's one solution to all this:
it needs a place to dwell.
Let's cherish it in the embrace
of a true love, warm and dear.
Then it'll find a strong, new pace.
It invites you to come near.
Don't hesitate; me and my heart
are standing at the door.
So if you're kind and funny and smart:
What are you waiting for?
Ooit wilde ik er gaan wonen.
Mijn eerste kennismaking was pakweg dertig jaar geleden. Niet dat ik er tientallen keren ben geweest: een keer of vier, vijf hooguit. Maar ik heb mijn hart verpand aan de mensen en het landschap. Ik houd van de muziek; van het Gaelic, dat hier en daar nog wordt gesproken; van de lyriek die het harde leven draaglijk maakt. Van het vermogen tot relativeren, de humor, en de melancholie.
De desolate, ruige kust van het Noord-Westen trekt me nog steeds het meest, hoewel dat een
momentopname is. Er zijn nog zoveel mooie plaatsen en streken te ontdekken, dat ik vermoed, dat mijn voorkeur nog kan veranderen. Maar voorlopig: Donegal. De duizelingwekkende Slieve League, en het achterland dat bar en boos kan zijn op een stormachtige dag. Ik was op weg er naar toe, en vond een B&B in Ardara bij een lieve oude dame met een groot huis en dito hart. Het was prachtig weer, hoogzomer, en vrijdagavond. Ik ging met nog een paar gasten naar de plaatselijke pub, waat een traditionele muziekgroep al klaar zat om voor ons te spelen en te zingen.
Wat ik te horen kreeg, was van een schoonheid en eenvoud en tegelijkertijd zo complex, dat ik mijn hart in mijn keel voelde kloppen. Dat is overigens een goed teken: ik ben er aan gewend en weet het naar waarde te schatten. De ene folk song na de andere passeerde de revue; sommige waren blijkbaar bekend, want iedereen zong mee. Ter afwisseling werden er ook instrumentale stukken gespeeld, waarbij er uitgebreid gesoleerd werd. Hier en daar een scheutje jazz in de akkoorden en de ritmes zorgde voor afwisseling, en de muzikanten lieten middels stevig gegrijns en verbale dankbetuigingen weten, dat ze onze donaties in de vioolkoffer op prijs stelden, en dat onze waardering vooral gepaard mocht gaan met grote glazen bier.
Halverwege de avond werden er traditionele klaagliederen en ballades gezongen. Lange verhalen in kleine coupletten maakten gewag van vergane schepen, gestorven dierbaren en mysterieuze gebeurtenissen.
Aan mijn tafeltje zat een oude visser, die mij de hele avond steels had geobserveerd. Ik had vriendelijk geknikt, met hem geproost, maar verder weinig met hem gesproken, omdat ik zo vol aandacht voor de muziek was. Op een gegeven moment stond hij op, mompelde een groet, en maakte aanstalten om te vertrekken. Toch keerde hij even terug op zijn schreden om mij in het oor te fluisteren: " You're hurtin', aren't you, Dearie? Ya should be singin' yar own song!" Een grote hand drukte zachtjes op mijn schouder, en weg was hij, mij verbijsterd achterlatend.
Ik heb zijn advies gevolgd. En een ballade geschreven in de stijl die ik die avond heb opgezogen. Een melodie ligt klaar in potloodlijnen. Echt zingen kan ik het dus nog niet, maar dat gaat ooit wel gebeuren.
GREETINGS FROM THE HEART.
In utter silence the knife appeared
and was driven through my heart,
The hand that pushed it, disappeared,
but it tore my soul apart.
Alas! The knife cut many a time.
Each thrust went in deep, so deep
in a steady pace, as in rhythm and rhyme,
in the daytime, and in my sleep.
So I lost the fight. And that was that.
There were pieces to be picked up.
But all my tunes were sounding flat
and the tears just wouldn't stop.
How do you keep a dying tree
from falling to the ground?
How do you heal a shattered heart
when its pieces can't be found?
You don't. You wait, and watch the wind
calm down, and leave you be.
That's what I did. I took the hint
and planted a brand new tree.
But my heart, as shattered as it is,
it doesn't cope so well.
There's one solution to all this:
it needs a place to dwell.
Let's cherish it in the embrace
of a true love, warm and dear.
Then it'll find a strong, new pace.
It invites you to come near.
Don't hesitate; me and my heart
are standing at the door.
So if you're kind and funny and smart:
What are you waiting for?
MUSICA PROIBITA
Ik kwam haar tegen in de muziekbibliotheek, mijn oude studievriendin, die- net als ik- behalve op groots en meeslepend zingen ook gek was op het kleine en intieme kader. Ze was nog altijd mooi en lief en warm en sterk, maar het viel me op dat er een sluier van verdriet om haar heen hing. Ze wilde me er wel over vertellen, want het zat haar hoog, zei ze, en ze troonde me mee naar een stil hoekje van het inpandige restaurant.
Ik voelde al waar de schoen wrong. "Liefdesverdriet?" vroeg ik. Ze schoot meteen vol. "Ja, maar het is zo stom...", zei ze. En met horten en stoten kwam het verhaal er uit. Ze was -na het onvermijdelijke einde van haar ruim twintigjarig huwelijk- verliefd geworden op een veel jongere man. Het was waarschijnlijk niet wederzijds, zei ze, " hij beschouwt zich als een vriend des huizes". Ze had haar gevoelens niet met hem gedeeld. Ze werkte nog steeds regelmatig met hem samen, en wilde dat niet op het spel zetten. Maar ondertussen deed het haar meer kwaad dan goed. Ze vond het niet kunnen, bang als ze was voor zijn reactie, en de reacties van mensen om haar heen.
Voor haar is de onderstaande tekst.
MUSICA PROIBITA.
(een milonga, denk ik.)
A-
Dit liedje, het brandt me op de lippen;
dit liedje, op het puntje van mijn tong;
het doet zijn best om stilaan te ontglippen
aan mij, die net zo oud is, als jij jong.
Waarschijnlijk zal ik het nooit durven zingen
omdat ik bang ben dat je schrikken zult,
maar tegelijkertijd blijft het maar wringen:
ik ben van slag, en dwaas, en onvervuld.
B-
Waar draait dit dus op uit? Nou? op een kater.
Daar zie ik nu de tekenen al van.
De Rosenkavalier, drie eeuwen later:
Ik Marschallin en jij Octavian.
A-
Dit liedje, ik mag het echt niet zingen,
zo kwetsbaar is dit alles, zo fragiel.
Je zoekt mijn blik bij je ontboezemingen;
Ik kijk diep in je jongemannenziel.
Dan zie ik daar, gespiegeld in het blauwe,
de jonge vrouw, die 'k vroeger ben geweest.
Herken mijn eigen passie in de jouwe,
en schrik dan van mezelf nog het meest.
B-
Waar gaat dit heen? Ik wil er niet aan denken.
Als ik beken, dan breekt de hel echt los.
Het lot bedient me feilloos op mijn wenken:
Na twintig jaar weer vrij en toch de klos.
A-
Daar sta ik dan, ik voel de spijt al branden.
Daar gaat mijn hart, het breekt opnieuw in twee.
De ene helft, die houd ik in mijn handen;
de andere helft gaat stiekem met jou mee.
Dit liedje, het brandt me op de lippen;
dit liedje, op het puntje van mijn tong,
om eigenlijk alleen maar aan te stippen:
Ik, net te oud, en jij, net iets te jong..
Ik voelde al waar de schoen wrong. "Liefdesverdriet?" vroeg ik. Ze schoot meteen vol. "Ja, maar het is zo stom...", zei ze. En met horten en stoten kwam het verhaal er uit. Ze was -na het onvermijdelijke einde van haar ruim twintigjarig huwelijk- verliefd geworden op een veel jongere man. Het was waarschijnlijk niet wederzijds, zei ze, " hij beschouwt zich als een vriend des huizes". Ze had haar gevoelens niet met hem gedeeld. Ze werkte nog steeds regelmatig met hem samen, en wilde dat niet op het spel zetten. Maar ondertussen deed het haar meer kwaad dan goed. Ze vond het niet kunnen, bang als ze was voor zijn reactie, en de reacties van mensen om haar heen.
Voor haar is de onderstaande tekst.
MUSICA PROIBITA.
(een milonga, denk ik.)
A-
Dit liedje, het brandt me op de lippen;
dit liedje, op het puntje van mijn tong;
het doet zijn best om stilaan te ontglippen
aan mij, die net zo oud is, als jij jong.
Waarschijnlijk zal ik het nooit durven zingen
omdat ik bang ben dat je schrikken zult,
maar tegelijkertijd blijft het maar wringen:
ik ben van slag, en dwaas, en onvervuld.
B-
Waar draait dit dus op uit? Nou? op een kater.
Daar zie ik nu de tekenen al van.
De Rosenkavalier, drie eeuwen later:
Ik Marschallin en jij Octavian.
A-
Dit liedje, ik mag het echt niet zingen,
zo kwetsbaar is dit alles, zo fragiel.
Je zoekt mijn blik bij je ontboezemingen;
Ik kijk diep in je jongemannenziel.
Dan zie ik daar, gespiegeld in het blauwe,
de jonge vrouw, die 'k vroeger ben geweest.
Herken mijn eigen passie in de jouwe,
en schrik dan van mezelf nog het meest.
B-
Waar gaat dit heen? Ik wil er niet aan denken.
Als ik beken, dan breekt de hel echt los.
Het lot bedient me feilloos op mijn wenken:
Na twintig jaar weer vrij en toch de klos.
A-
Daar sta ik dan, ik voel de spijt al branden.
Daar gaat mijn hart, het breekt opnieuw in twee.
De ene helft, die houd ik in mijn handen;
de andere helft gaat stiekem met jou mee.
Dit liedje, het brandt me op de lippen;
dit liedje, op het puntje van mijn tong,
om eigenlijk alleen maar aan te stippen:
Ik, net te oud, en jij, net iets te jong..
20 okt 2013
IN JOUW HAND: Bob Dylan in het polderland.
Het was in het prille voorjaar van 2009, dat ik kennismaakte met de versie van Adele van "To make you feel my love" van Bob Dylan. Al eerder was ik gefascineerd geraakt door die jonge meid met dat volstrekt eigen geluid, dat ik overal bovenuit herkende. Al moet ik bekennen, dat mijn lijn van interesse niet in de eerste plaats naar de popmuziek gaat. Maar Dylan is Dylan.
Nu ben ik ook altijd een fan geweest van mooi Nederlandstalig repertoire. En dan denk ik niet in de eerste plaats aan het Volendamse Gebeuren; sorry jongens... Aan wie ik dan wel denk? Daarover informeer ik u op een ander moment. Hoe dan ook: op internet waren er diverse prachtige Nederlandse hertalingen van "To make..." te vinden. Ik besloot een stapje verder te gaan, en een compleet nieuwe Nederlandse tekst aan de melodie van Dylan toe te voegen, zonder enig oorzakelijk verband.
Het werd het verslag van een korte liefdesgeschiedenis. Misschien was het wel alleen maar een bevlieging, of een vlinderende verliefdheid. Misschien van mij, misschien ook niet. In hoeverre is een tekst autobiografisch? Moet dat? En is dat eigenlijk wel van belang? Ik laat het in het midden. Dat doe ik met al mijn teksten.
Als klassiek opgeleid zangeres beschouw ik mijn stem vooral als een medium tussen de componist en het publiek. Of ik daadwerkelijk heb beleefd wat ik bezing, doet er strikt genomen niet toe. Als ik de bezongen gebeurtenis maar aannemelijk kan maken. Ik ben als zangeres in eerste instantie een reproducerend kunstenaar. Mijn persoonlijke ervaringen zijn slechts als bron van belang, niet als absoluut gegeven.
Dat ik als schrijver een schepper ben, is nieuw voor mij. Ik vind het een hele verantwoording en duik daarom graag nog even weg achter de rug van een andere schrijver. Aan de schortebanden van Dylan durf ik wel een stukje vooruit te strompelen. Want Dylan is Dylan.
Enfin, u ziet maar. Het is een Hollands verhaal geworden. U mag het meezingen: de thema's staan aangegeven.
IN JOUW HAND
A-
Spierwit overhemd, een pikzwart schort;
drie spiegeleitjes op een heel groot bord.
Voel hoe het haardvuur langzaam warmer wordt:
Mijn hart ligt in jouw hand.
A-
Samen sushi eten in de binnenstad;
Even stukje lopen? Dat doen we, schat.
Zeven bruggen, zeven grachten op ons pad.
Mijn hart ligt in jouw hand.
B-
Keihard lachen om een flauwe mop;
je pakt mijn hand en streelt mijn haar.
Voor jou zet ik mijn leven op zijn kop:
niets is te gek. Vertel het maar.
A-
Lijf dat zomaar bij het mijne hoort;
je blik die ieder spoor van twijfel smoort.
Muziek alleen door jou en mij gehoord;
mijn hart ligt in jouw hand.
A-instrumentaal
B-
Als God in Frankrijk in het polderland;
een eendje kwaakt zijn schaterlach.
De zwanen soezen aan de waterkant:
een gouden randje aan de dag.
A-
Doodse stilte, geen berichten meer.
Wend je blik maar af, dit was het weer.
Zelfs geen afscheid, zelfs geen laatste keer.
Mijn hart viel uit jouw hand;
viel zomaar uit jouw hand.
DAME GAAT LOS
Enige tijd geleden was er een programma op TV over een groep vrouwen, die een gelijksoortig profiel hadden. Allemaal ouder dan 45, en alleengaand. Intelligent, financieel onafhankelijk, charmant, goed gekleed, erudiet, doelbewust, aantrekkelijk. Maar geen man in hun leven.
Deze dames hadden niet nadrukkelijk een verlangen naar een levenspartner. Hun leven was rijk, vrij en vol; voor zover ze moeders waren, hadden de kinderen hun eigen leven. Maar toch...mannelijk gezelschap op een intiem niveau werd node gemist. In niet mis te verstane bewoordingen gaven ze aan, wel een man in hun bed te willen, maar niet in hun leven. En daar hadden ze iets op gevonden. Ze maakten gebruik van de diensten van een groep intelligente, knappe mannen die op hun beurt vooral interesse hadden om tegen een geldelijke vergoeding hun charmes ten dienste te stellen aan deze dames in het bijzonder. Gigolo's. Beide partijen waren zeer te spreken over de uitwisseling.
Een en ander was een mooie aanleiding voor mij om er een cabareteske liedtekst aan te wijden, in de ondertussen licht ouderwetse stijl van Conny Stuart en Jasperina de Jong. Als er iemand is die er melodie en harmonie aan toe wil voegen: be my guest.
DAME GAAT LOS
(Couplet::)
Mijnheer, mevrouw, ik moet u iets bekennen:
ik heb mij door een man laten verwennen.
Hij vroeg of hij mijn schouders mocht masseren;
dat ging een beetje moeilijk door mijn kleren.
Mijn wollen truitje heb ik uitgetrokken,
en daarna ook mijn spijkerbroek en sokken.
Hij werkte snel van boven naar beneden;
ik zit na te genieten, tot op heden.
(Bridge:)
Toch zit er in mijn achterhoofd een stemmetje dat zegt:
"Wat ben jij toch een stoute meid, wat ben jij vreeslijk slecht!"
(Refrein:)
Een dame zoals ik, zo fatsoenlijk en solide,
laat zich met vreugd bepotelen in een rode bolide.
De kap omlaag, mijn bips omhoog, mijn lover zoekt de graal;
Terwijl ik wulps de gordel grijp en hem daarna betaal.
-Te Zandvoort en te Bloemendaal, te Katwijk en Sluiskil:
'k ben overal gekomen met gekir en zoet gegil. (2x)
(Couplet:)
Een gigolo, u heeft het goed gesnopen.
En 't is wat mij betreft niet afgelopen.
Een vrouw als ik, door Rubens zeer aanbeden,
Wordt door gewone mannen vaak gemeden.
Ik heb ze niet meer nodig, 'k loop te stralen!
Mijn gigolo zal mij royaal onthalen
op alle diepgang waar ik zo naar snakte;
ik ben een Diva nu, maar geen bekakte.
(Bridge)
Toch klinkt er door die passie en extase soms die stem,
die zegt: "Jij gore lellebel, je neukt je helemaal klem!"
(Refrein:)
Een dame zoals ik, zo fatsoenlijk en solide,
krijgt keer op keer een grote beurt in de rode bolide.
De kap omlaag, mijn bips omhoog, mijn lover zoekt de graal,
als ik onder de gordel grijp, en hem daarna betaal.
Hij speelt "ontdek je plekje" in de brede duinenrij
Bij Schoorl, Groet, en ook achter de Egmondse Abdij. (2x)
(Couplet:)
Zou ik mijn toy voor eeuwig willen houden?
Welnee, ik deel hem grif met andere vrouwen.
Ik heb een leasecontract voor zestien weken;
daarna houd ik het echt wel voor bekeken.
Ik wil na hem een nieuwe boy verschalken,
die ik al op het internet zag zwalken.
Zo'n gigolo, het is beslist heel praktisch,
discreet, en o, hij brengt het reuze tactisch.
(Bridge:)
Als zijn handen strelen langs mijn welgevuld decolletee,
zeurt af en toe dat stemmetje, maar 'k luister niet meer, nee!
(Refrein:)
Een dame zoals ik, zo fatsoenlijk en solide,
ligt kronkelend van wellust dagelijks in de bolide.
Of hij nu rood of groen is, dat maakt echt geen fuck meer uit:
de kap gaat hup, omhoog, en heel de buurt gaat onderuit
als ik daar als een wentelteef mijn gigolo bestijg.
Hij krijgt zijn portie ruimschoots: ik geniet van zijn gehijg.
(Coda:)
Volg ook uw lusten, dames, hoort de roep van de natuur!
Laat alle weerstand varen, mannen zijn gewoon te huur. (2x)
Deze dames hadden niet nadrukkelijk een verlangen naar een levenspartner. Hun leven was rijk, vrij en vol; voor zover ze moeders waren, hadden de kinderen hun eigen leven. Maar toch...mannelijk gezelschap op een intiem niveau werd node gemist. In niet mis te verstane bewoordingen gaven ze aan, wel een man in hun bed te willen, maar niet in hun leven. En daar hadden ze iets op gevonden. Ze maakten gebruik van de diensten van een groep intelligente, knappe mannen die op hun beurt vooral interesse hadden om tegen een geldelijke vergoeding hun charmes ten dienste te stellen aan deze dames in het bijzonder. Gigolo's. Beide partijen waren zeer te spreken over de uitwisseling.
Een en ander was een mooie aanleiding voor mij om er een cabareteske liedtekst aan te wijden, in de ondertussen licht ouderwetse stijl van Conny Stuart en Jasperina de Jong. Als er iemand is die er melodie en harmonie aan toe wil voegen: be my guest.
DAME GAAT LOS
(Couplet::)
Mijnheer, mevrouw, ik moet u iets bekennen:
ik heb mij door een man laten verwennen.
Hij vroeg of hij mijn schouders mocht masseren;
dat ging een beetje moeilijk door mijn kleren.
Mijn wollen truitje heb ik uitgetrokken,
en daarna ook mijn spijkerbroek en sokken.
Hij werkte snel van boven naar beneden;
ik zit na te genieten, tot op heden.
(Bridge:)
Toch zit er in mijn achterhoofd een stemmetje dat zegt:
"Wat ben jij toch een stoute meid, wat ben jij vreeslijk slecht!"
(Refrein:)
Een dame zoals ik, zo fatsoenlijk en solide,
laat zich met vreugd bepotelen in een rode bolide.
De kap omlaag, mijn bips omhoog, mijn lover zoekt de graal;
Terwijl ik wulps de gordel grijp en hem daarna betaal.
-Te Zandvoort en te Bloemendaal, te Katwijk en Sluiskil:
'k ben overal gekomen met gekir en zoet gegil. (2x)
(Couplet:)
Een gigolo, u heeft het goed gesnopen.
En 't is wat mij betreft niet afgelopen.
Een vrouw als ik, door Rubens zeer aanbeden,
Wordt door gewone mannen vaak gemeden.
Ik heb ze niet meer nodig, 'k loop te stralen!
Mijn gigolo zal mij royaal onthalen
op alle diepgang waar ik zo naar snakte;
ik ben een Diva nu, maar geen bekakte.
(Bridge)
Toch klinkt er door die passie en extase soms die stem,
die zegt: "Jij gore lellebel, je neukt je helemaal klem!"
(Refrein:)
Een dame zoals ik, zo fatsoenlijk en solide,
krijgt keer op keer een grote beurt in de rode bolide.
De kap omlaag, mijn bips omhoog, mijn lover zoekt de graal,
als ik onder de gordel grijp, en hem daarna betaal.
Hij speelt "ontdek je plekje" in de brede duinenrij
Bij Schoorl, Groet, en ook achter de Egmondse Abdij. (2x)
(Couplet:)
Zou ik mijn toy voor eeuwig willen houden?
Welnee, ik deel hem grif met andere vrouwen.
Ik heb een leasecontract voor zestien weken;
daarna houd ik het echt wel voor bekeken.
Ik wil na hem een nieuwe boy verschalken,
die ik al op het internet zag zwalken.
Zo'n gigolo, het is beslist heel praktisch,
discreet, en o, hij brengt het reuze tactisch.
(Bridge:)
Als zijn handen strelen langs mijn welgevuld decolletee,
zeurt af en toe dat stemmetje, maar 'k luister niet meer, nee!
(Refrein:)
Een dame zoals ik, zo fatsoenlijk en solide,
ligt kronkelend van wellust dagelijks in de bolide.
Of hij nu rood of groen is, dat maakt echt geen fuck meer uit:
de kap gaat hup, omhoog, en heel de buurt gaat onderuit
als ik daar als een wentelteef mijn gigolo bestijg.
Hij krijgt zijn portie ruimschoots: ik geniet van zijn gehijg.
(Coda:)
Volg ook uw lusten, dames, hoort de roep van de natuur!
Laat alle weerstand varen, mannen zijn gewoon te huur. (2x)
18 okt 2013
MAGNA RES EST AMOR
De liefde is een schone zaak.
Ik prijs me gelukkig dat ik dat met grote regelmaat aan den lijve ondervind, maar bezongen heb ik haar nog vaker. Een van mijn favoriete muzieken is "Magna Res Est Amor" van Hendrik Andriessen, dat ik u hierbij aanbied in de versie van Roberta Alexander.
https://www.youtube.com/watch?v=_QvE9kz8OkE
Toch heeft zelfs een schone zaak een keerzijde. Het kan zomaar fout lopen. En dat doet zeer. Daar zijn ook muzieken voor, nog veel meer zelfs. Deze bijvoorbeeld:
"Voi lo sapete, o mamma" uit "Cavalleria Rusticana" van Pietro Mascagni.
http://www.youtube.com/watch?v=TqMC9yy8ny4
Gezongen door Jelena Obratsova.
Hij was een vriendelijke man met een briljante geest en fluwelen ogen, en een uitnodigend, gewillig lichaam. Hij vertelde haar minstens drie keer per dag over zijn onvoorwaardelijke, nimmer aflatende liefde. Altijd samen tot in eeuwigheid, Amen. En toch...haar intuïtie speelde op. Waarom? Lag het aan het gebrek aan diepere dialoog, aan de af en toe opvlammende onderwaardering, aan haar argeloosheid, overgave en kinderlijk geloof in Echte Liefde? Niet uitsluitend. Het lag vooral aan de vaak in de conversatie opduikende "Oude Liefde Die Allang Over Is, Hoor Schat".
Ze dacht na, en luisterde naar al haar zintuigen, maar bedekte de belangrijkste met de mantel der liefde. En moest vol verbijstering constateren dat fluwelen ogen koud als steen kunnen zijn. Met haar nieuwbakken liefde was ze niet opgewassen tegen die formidabele "friend with benefits" die al twintig jaar de zijn symbiotische zielsverwante was, met wie hij niet kon samenleven, maar die hem wel opeiste. Een schril contrast. Een stijlbreuk. Een snerpende dissonant.
En daar staat ze dan: met lege handen en een mond vol tanden; met een koffertje vol toiletspulletjes en een gebloemde ochtendjas. Niet fraai. Gekwetste trots borrelt op uit de smeulende resten van wat eens was. Sissend klinkt Intuïtie: "Ik zei het toch?" Een open akkoord, haperend en onopgelost, klinkt na in de onbarmhartige stilte. En nergens een Picardische terts die nog een sprankje licht in het mineur brengt.
In de opera seria, of in een opera uit de Verismo-periode zoals "Cavalleria Rusticana" gebeurt er op dit punt altijd iets noodlottigs. De situatie wordt op het spits gedreven: er vallen doden. Crime passionel vindt ook wel eens in het echte leven plaats. Maar meestal likt men zijn wonden, en veert terug. Een illusie armer, een ervaring rijker. En zweert bij alles wat dierbaar is, dat dit nooit meer zal gebeuren, die overgave, dat blinde genot, die argeloosheid, dat misplaatst vertrouwen.
Men komt weer bij zinnen, uiteindelijk. Letterlijk. Op zijn minst tot de volgende keer, dat er een creatieve man met fluwelen ogen verschijnt...
Ik prijs me gelukkig dat ik dat met grote regelmaat aan den lijve ondervind, maar bezongen heb ik haar nog vaker. Een van mijn favoriete muzieken is "Magna Res Est Amor" van Hendrik Andriessen, dat ik u hierbij aanbied in de versie van Roberta Alexander.
https://www.youtube.com/watch?v=_QvE9kz8OkE
Toch heeft zelfs een schone zaak een keerzijde. Het kan zomaar fout lopen. En dat doet zeer. Daar zijn ook muzieken voor, nog veel meer zelfs. Deze bijvoorbeeld:
"Voi lo sapete, o mamma" uit "Cavalleria Rusticana" van Pietro Mascagni.
http://www.youtube.com/watch?v=TqMC9yy8ny4
Gezongen door Jelena Obratsova.
Hij was een vriendelijke man met een briljante geest en fluwelen ogen, en een uitnodigend, gewillig lichaam. Hij vertelde haar minstens drie keer per dag over zijn onvoorwaardelijke, nimmer aflatende liefde. Altijd samen tot in eeuwigheid, Amen. En toch...haar intuïtie speelde op. Waarom? Lag het aan het gebrek aan diepere dialoog, aan de af en toe opvlammende onderwaardering, aan haar argeloosheid, overgave en kinderlijk geloof in Echte Liefde? Niet uitsluitend. Het lag vooral aan de vaak in de conversatie opduikende "Oude Liefde Die Allang Over Is, Hoor Schat".
Ze dacht na, en luisterde naar al haar zintuigen, maar bedekte de belangrijkste met de mantel der liefde. En moest vol verbijstering constateren dat fluwelen ogen koud als steen kunnen zijn. Met haar nieuwbakken liefde was ze niet opgewassen tegen die formidabele "friend with benefits" die al twintig jaar de zijn symbiotische zielsverwante was, met wie hij niet kon samenleven, maar die hem wel opeiste. Een schril contrast. Een stijlbreuk. Een snerpende dissonant.
En daar staat ze dan: met lege handen en een mond vol tanden; met een koffertje vol toiletspulletjes en een gebloemde ochtendjas. Niet fraai. Gekwetste trots borrelt op uit de smeulende resten van wat eens was. Sissend klinkt Intuïtie: "Ik zei het toch?" Een open akkoord, haperend en onopgelost, klinkt na in de onbarmhartige stilte. En nergens een Picardische terts die nog een sprankje licht in het mineur brengt.
In de opera seria, of in een opera uit de Verismo-periode zoals "Cavalleria Rusticana" gebeurt er op dit punt altijd iets noodlottigs. De situatie wordt op het spits gedreven: er vallen doden. Crime passionel vindt ook wel eens in het echte leven plaats. Maar meestal likt men zijn wonden, en veert terug. Een illusie armer, een ervaring rijker. En zweert bij alles wat dierbaar is, dat dit nooit meer zal gebeuren, die overgave, dat blinde genot, die argeloosheid, dat misplaatst vertrouwen.
Men komt weer bij zinnen, uiteindelijk. Letterlijk. Op zijn minst tot de volgende keer, dat er een creatieve man met fluwelen ogen verschijnt...
14 okt 2013
SUR
https://myspace.com/mariannekoopman/music/song/sur-11763234-11564418
"Nostalgia de las cosas que han pasado,
arena que la vida se llevo,
pesadumbre del barrio que ha cambiado
y amargura del sueño que murio."
(Nostalgie om dingen die voorbij zijn,
zand, dat door het leven is weggeveegd,
verdriet om de barrio die zo veranderd is,
en bittere pijn om een droom die gestorven is.)
Een lied over wat ooit was; een verloren gegane liefde, tegen het decor van San Juan y Boedo Antiguo, in Buenos Aires.
Samen muziek maken. Homero Manzi en Hanibal Troilo schreven het.
Samen muziek maken. Een zangeres en een contrabassist doorleven het.
Met geen andere tekst dan die van de dichter de pijn bestrijden.
Stem en snaren leunen op elkaar, kleuren elkaars klank,
Verdoofd en gescherpt, tegelijkertijd.
Herinnering aan een CD-opname.
"Nostalgia de las cosas que han pasado,
arena que la vida se llevo,
pesadumbre del barrio que ha cambiado
y amargura del sueño que murio."
(Nostalgie om dingen die voorbij zijn,
zand, dat door het leven is weggeveegd,
verdriet om de barrio die zo veranderd is,
en bittere pijn om een droom die gestorven is.)
Een lied over wat ooit was; een verloren gegane liefde, tegen het decor van San Juan y Boedo Antiguo, in Buenos Aires.
Samen muziek maken. Homero Manzi en Hanibal Troilo schreven het.
Samen muziek maken. Een zangeres en een contrabassist doorleven het.
Met geen andere tekst dan die van de dichter de pijn bestrijden.
Stem en snaren leunen op elkaar, kleuren elkaars klank,
Verdoofd en gescherpt, tegelijkertijd.
Herinnering aan een CD-opname.
12 okt 2013
KENNISMAKEN met ZinTuig
Zintuig: orgaan dat veranderingen in het interne of externe milieu registreert.
Zintuig: hulpmiddel bij het waarnemen van een bepaald gedeelte van de werkelijkheid.
Zin-tuig: gereedschap waarmee men taalkundig correcte zinnen kan produceren.
Zin-tuig: gereedschap waarmee men de zintuigen kan bedienen, zinnelijkheid kan oproepen.
ZinTuig: de naam van mijn blog.
Hier kunt u met grote onregelmaat verhalen en rijmpjes van mij aantreffen. Flauwekul-liedjes, columns, verslagen, overdenkingen, zintuiglijke belevenissen, hete brij, koude kermis: het kan niet op. De kwaliteit zal net zo wisselend zijn als de inhoud. Men vergeve mij; ik ben een imperfecte mens met een wens om te schrijven. Dat is geen garantie voor kwaliteit; maar eerlijkheid, verwondering en allerhande emoties kan ik u wel beloven.
Een imperfecte mens ben ik, met een grote liefde voor muziek en taal. Die twee zijn voor mij onverbrekelijk met elkaar verbonden. Ik leef bij de gratie van het zingen, het samen met anderen muziek maken, het beluisteren en ondergaan van ritme, melodie, dissonant en harmonie in alles. Ik leef bij de gratie van mijn zintuigen. Zij maken het mij echter knap moeilijk vanwege hun conflicterende waarnemingen. Wat ik zie, ruik, hoor, proef, aanraak, of intuïtief bespeur: het gebeurt mij vaak genoeg dat ik door de bomen het bos niet meer zie.
Het blijft dus behelpen. Maar het is een mooie route. Laat me maar weten wat u er van vindt.
Abonneren op:
Posts (Atom)