Kindermuziek -4-

Schoffie.

Schoffie is dood.
Werd bijna 4 jaar.
Zacht en lief, met kraaloogjes en snorharen en mooie ronde oortjes.
Schoffie was een hamster.
En zijn baasje was een van mijn kindjes van het kinderkoor.

Ze kwam stil de les in en ging meteen zitten. Mapje met muziek op schoot.
Nu is ze nooit wild of gek of maf, zoals sommige andere kinderen.
Een lief, slim, introvert klein blond meisje met een zacht, maar prachtig stemmetje en onwaarschijnlijk zuiver zingend.
Zuiver, dat is ze. Een stille bron met diepten die nog gepeild mogen worden. Ooit.

Maar vandaag is er iets onherstelbaars gebeurd. Iets, wat je je kinderen wilt besparen, maar waar je ze tegelijkertijd mee moet leren omgaan, omdat het bij het leven hoort. Dood.

Als ze binnenkomt, zie ik al dat er iets is, maar laat haar even begaan. 
Totdat we "Stekelvarkentjes Wiegenlied" gaan instuderen. Zoveel liefs voor een klein dierenkind wordt haar teveel. Tranen wellen op uit grote blauwe ogen, die mij aankijken, alsof ze zelf verbaasd zijn dat er zoveel vloeibaar verdriet uit kan stromen.
Ik leg de les stil. "Wat is er, schat?"
Even blijft het bij snikken. Dan klinkt het, harder dan ze ooit gezongen heeft: "Schoffie is dood!"

Een waaier van reacties ontvouwt zich. Het ene kind slaat meteen onhandig maar ontzettend lief een stoere jongensarm om haar schouder. Een ander zegt: "Wat is een schoffie?" Nummer drie zegt: "Mijn oma is ook dood". En de rest kijkt beurtelings van haar naar mij. In een reflex open ik mijn armen en ze kruipt onmiddellijk op schoot. En we praten even met zijn allen over Schoffie. Dat het haar hamster was, en dat hij gisteren doodging, En dat hij straks begraven wordt en dat ze maar niet kan stoppen met huilen en dat ze steeds aan hem moet denken. En we praten over de narigheid van dood, en dat het zo lastig is dat het bestaat. (Over het nut van de dood hebben het maar even niet gehad. Nu even niet rationaliseren.) Ze blijft een paar minuutjes zitten. Maar gaat dan weer terug naar de stoel; ze heeft genoeg van het medelijden en de aandacht. We gaan verder met zingen, terwijl ze in en uit haar verdriet stapt. Probeert dapper mee te zingen om niet steeds aan Schoffie te denken. Kinderen kennen van nature feilloos de grenzen van de hoeveelheid verdriet die ze verdragen. Als ik tegen het einde van de les haar papa voor het lokaal zie staan, haal ik hem vast naar binnen. Dan breekt ze opnieuw. Oeverloos kinderverdriet, dat niet in woorden te vatten is, spoelt door het lokaal. Een paar kinderen hebben het niet in de gaten, en rennen al spelend en dollend door het lokaal. Dat is prima. Gewijde stilte is wel het laatste dat mijn rouwende kindje nodig heeft. Ze vlucht in papa's armen. En gaat met hem weg naar de plek waar Schoffie in aanwezigheid van de hele familie een laatste rustplaats zal vinden.