NOVEMBERZONDAG

Zo stil, deze vroege ochtend, zo mooi het licht...
Na een stormachtige nacht breekt de zon door, gefilterd en mild. 

Vroeg wakker worden op zondagochtend in november heeft zo zijn voordelen. Bach op mijn huid en in mijn oor, rustig op gang komen met een koffieplus-ontbijtje, en een paar berichtjes van dierbare vrienden in de mail. Als liefhebber van ouderwets corresponderen op mooi briefpapier mis ik nog wel eens de met inkt geschreven volzinnen, maar in de waan van alledag is email een acceptabel alternatief.

Alleen zijn, in de warmte van gekoesterde oude vriendschappen en voorzichtig verkennende nieuwe banden: het stemt me dankbaar maar ook weemoedig. Maar het is een keuze, om het toe te laten, deze zielsgebonden melancholie. Op de dag van Sint Hubertus, waarop er naast Bach ook hoornmuziek weerklinkt, ontkom ik daar niet aan. En wijd ik me aan het schrijven, het lezen, het studeren. De Altrhapsodie van Brahms vraagt om nadere verkenning in verband met een concert, binnenkort. Met in mijn oren de aanwijzingen van mijn coach, en de dierbare uitvoering van Christa Ludwig binnen handbereik ga ik er straks mee aan de slag.

https://www.youtube.com/watch?v=1aEczCGegYo


Al eerder schreef ik over een novemberzondag. Een stillere zondag, dan die van vandaag. En eentje waarbij mijn katholieke achtergrond zich niet liet verloochenen. En waarom ook? Om mij heen klinken terecht harde geluiden van kritiek en boosheid over dit instituut met zijn doctrines, dogma's en smetten. Maar ik kan niet anders dan dankbaar zijn voor de basis die ik er vond, binnen een  Verlichte stroming waarbij "God is Liefde" het ondubbelzinnige uitgangspunt was. Pas later kwam ik er achter, hoe dubieus de geschiedenis van mijn (toenmalig) geloof is. En toch...ik stap er niet uit. Verandering komt altijd van binnenuit, niet van buitenaf. En dus beschouw ik het als zinvoller om te blijven dan om te gaan. Maar de titel "Rooms" voer ik niet meer.

NOVEMBERZONDAG 2012

De Kuykens zingen liefdevol hun Bach op de TV,
mijn buurman plant een oude, nieuwe boom:
Olijfbergje in Osdorp, multiculti, heel gewoon.
Ik dein op beide ritmes zachtjes mee.

Zo'n stille, grijze zondag: wat een zegen voor de ziel.
het leven is gehuld in een mild licht.
Hoor: Bach zingt "Gott sei meine Zuversicht".
De kerkklok luidt. Wat wil een mens nog meer?

Een man gaat sterven; hij bereidt zijn naderend afscheid voor.
Verdrietig-troostrijk klinkt het Sacrament.
En hoewel zo'n afscheid van de aarde nooit echt went:
de rest van ons leeft onbekommerd door.

We planten onze bomen, luisteren naar Vader Bach,
met de moed der wanhoop zoeken we heil en zegen.
De gekte van de dag bepaalt de koers van onze wegen,
maar of dat ons gelukkig maken mag...

Geloof, hoop en liefde. Maar voor wie, en ook waarin?
De psycholoog maakt flinke overuren.
Uit wanhoop niet meer weten hoe te sturen.
En toch: vandaag geloof ik er weer in.

Ongeneeslijk katholiek: ik kan het slechts beamen.
Door de regels van de Moederkerk heen
schudt aloud mededogen me dooreen:
"Ubi caritas, dona eis requiem. Amen".