Je had me nog zo graag willen beloven:
We gaan de bühne op, en bouwen weer een feest.
Ik kijk je aan, en kan het niet geloven.
Die tijd van lachen, zingen, spelen is geweest.
Over je bril heen kijk je in mijn ogen,
en ik kijk terug in poelen van verdriet.
Mijn woorden een brevet van onvermogen,
bij wat ik zie, zinkt alles in het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten