ADELE HET GEWICHT, EN IK.

ADELE, HET GEWICHT, EN IK. 

Adele, de zangeres van wereldformaat, is twintig kilo kwijt. Iedereen heeft er niets over te zeggen. En dat gaat op een manier, waar de honden geen brood van lusten. 

Dit raakt me. Daar is een goede reden voor. Ik heb een maagverkleining ondergaan, waarbij ik een derde van mijn oorspronkelijke lichaamsgewicht kwijtraakte. Dat was ook de bedoeling; er waren vooral medische redenen, gerelateerd aan een auto-immuunziekte die niets met mijn lichaamsgewicht an sich te maken heeft, die een drastische ingreep noodzakelijk maakten.

Er ging een uitgebreid onderzoekstraject aan vooraf, waarbij ook de psychische kant uitgebreid aan de orde kwam. En zoals voorspeld en te verwachten was, moest ik mijn weg gaan vinden. Mijn weg langs complimenten, die in feite vaak een kritische toon achteraf lieten horen over de periode dat ik mijn dikke ik toonde.

Ik ben heel blij met het gewichtsverlies, omdat het mijn medische issues veel draaglijker maakt. Daarbij komt, dat het grote gewichtsverlies uiterlijk goed verlopen is: er is wel wat losse huid, maar niet zoveel, dat er operaties nodig zijn. Mijn lichaam vangt het zelf -letterlijk en figuurlijk - goed op. En aangezien ik nu zestig jaar ben, is mijn lichaam sowieso gevoeliger dan dertig jaar geleden voor de zwaartekracht. Ik zie mijn zestigerzijn aan mijn lichaam af, en dat laat ik zo. De blutsen, de deuken, de schade, een letterlijk loodzware zwangerschap en bevalling: mijn lichaam draagt die sporen met trots en met liefde.

Waarom ben ik dan toch af en toe verdrietig? Waarom raakt dat verhaal over Adele me zo? Omdat ik nu achteraf het gevoel krijg, dat veel mensen me pas écht de moeite waard vinden zonder mijn extra kilo's. Dat ze me niet als persoon hebben gezien, toen ik meer van mezelf met me meedroeg. Dat ik er om veroordeeld werd, maar dat men dat nooit aan me heeft durven laten weten, omdat ik nu eenmaal zelf nooit moeite met mijn dikke lijf heb gehad. Mijn zelfbeeld werd niet verpest door het dik zijn. Wie er commentaar op had, kon een verbaal slagvaardige opmerking of een regelrecht grote bek verwachten, en werd zonder pardon naar de uitgang begeleid. Maar dat er achteraf zoveel kritiek op loskwam, stoort me toch.

Het is een verhaal met meerdere gezichten. Ik ben blij, dat ik er uitzie, zoals ik er uitzie. Maar verdien ik complimenten vanwege het gewichtsverlies? In hoeverre is dat een prestatie? Mijn chirurg heeft dat voor elkaar gekregen, samen met mijn lijf. Het motto is en was: "Boem is Ho". Teveel eten kan niet meer, goed en gezond eten deed ik al. Ik heb geen dieet; alleen eenvoudige, makkelijk te volgen leefregels. Dat mijn ogen stralen, dat mijn huid glanst: dat gebeurde ook, toen ik dik was. Dat ik er ook wel eens slecht en moe en vaal uitzag of uitzie: dat is het leven. Een mens die niet in goeden doen is, straalt en glanst niet. Maar dat heeft niet direct te maken met de vorm of de massa van het lijf.

Al die lieve mensen, die mij complimenteren: ik vind jullie enthousiasme fijn. Ik voel me ook goed, en beter, na die maagverkleining. Ik ben blij met de nieuwe kleren die me goed passen, en de grotere en goedkopere keuze vanwege de kleinere maat. Ik wil niet, dat jullie je nu negatief aangesproken voelen omdat ik het dualisme in mijn eigen reacties aankaart. Niemand van jullie wil mij kwetsen met een compliment. Lang niet iedereen gaf verholen kritiek. Ik onderzoek hierbij vooral mijn eigen motieven en reacties.

Iedereen mág ook eigen voorkeuren hebben. Je hoéft niet van elke lichaamsvorm te houden. Tot de een voel je je aangetrokken, tot de ander niet. Maar ligt dat alleen aan de lichaamsvorm of het gewicht? Ik kan op die vraag alleen vanuit mezelf antwoorden. Ik merk, dat iemands lichaamsvorm voor mij niet uitmaakt, zolang ik me maar prettig en comfortabel in iemands gezelschap voel, en er herkenning is. Dan word ik naar zo iemand toegetrokken. En dan maakt het voor mij niet uit, hoe je eruit ziet. Als je maar schoon bent, dat dan weer wel. Maar het mag niet op fatshaming uitlopen, die persoonlijke voorkeuren. Of op het shamen van welk lijf dan ook.

Fatshaming: het is er nog volop, ongebreideld en blijkbaar maatschappelijk geaccepteerd. Dat vind ik afschuwelijk. Voor mij was een maagverkleining goed, maar ik ben er absoluut op tegen, dat dús iedere dikkerd bij de chirurg op de stoep moet gaan staan. We moeten terug naar de nuance, naar het kijken naar een individu. We moeten alle platitudes over de dikke mens nu eindelijk eens loslaten. In mijn hoofd ben ik deels nog gewoon die zware vrouw. Ik word boos als dikke vrienden en vriendinnen, die volop in het leven staan, goed voor zichzelf zorgen, en hun gezondheid hoog in het vaandel hebben staan, laatdunkend worden behandeld door onwetende idioten die denken dat ze iets zinnigs over het lijf van een volstrekte onbekende mogen zeggen, en ongevraagd een stompzinnige mening ventileren. Wat moet je daarmee? Als je niet reageert, ben je een watje. En als je wél reageert, denk men een heikel punt geraakt te hebben. Je doet het als dikkerd dus nooit goed.

Terug naar Adele. Een prachtige vrouw, een fantastische performer; een vrouwelijk, goed verzorgd, muzikaal, fascinerend, empatisch menselijk wezen. Twintig kilo meer of minder doet daar niets aan af of bij. Ze heeft haar eigen motieven om aan te komen of af te vallen. Maar het luik naar de fat shaming wordt weer wijd opengetrokken, en de goegemeente doet weer vrolijk mee. Elk compliment bevat een kritische noot of een regelrechte sneer naar haar dikkere verschijning. En dat vind ik zó pijnlijk en onterecht...