even een berichtje van uw oudste dochter. Op deze stille novemberochtend werd ik wakker met u in mijn gedachten. De nostalgie van de herfst, ik weet het. Het is ook nu mooi in de tuin van mijn pastorie. De platanen zijn nog lang niet al hun blaadjes kwijt, maar evengoed wordt het kruisbeeld op het kerkhof steeds duidelijker zichtbaar. Eenzaam, spierwit, naakter dan naakt; weerloos hangt het daar de stilte van de winter af te wachten. Dat we eigenlijk allemaal van een Afrikaanse oermoeder afstammen, is aan deze beeltenis van de gekruisigde Jezus in Zaandam niet af te zien. Ik kijk door mijn nieuwe dubbelbeglaasde keukenramen naar buiten, en zie af en toe een paar buurtgenoten het kerkhof betreden. Kouwelijk in hun kragen gedoken zetten ze nieuwe lichtjes en potten met verse chrysanten neer, die deze week in de aanbieding zijn bij de supermarkt op het plein.
Ik kom vandaag maar moeilijk op gang. Ik mis u, Pap. Het verlies wordt niet minder, maar ik leer het beter te dragen. Toch zou ik zo af en toe uw stem weer willen horen, de wijze ogen achter de brillenglazen willen zien glinsteren, en met mijn hand over uw dunner wordende witte haar willen strijken. Vergeefs. De loop der dingen bepaalt anders. Ik moet over tot de orde van de dag, hoewel mijn persoonlijk getijdenboek eigenlijk iets anders dicteert. Dat zegt, dat ik naar "Death in Venice" moet gaan kijken, met de katten op schoot en een kop thee binnen handbereik. Maar ik ga straks mailen en boodschappen doen en lesgeven aan mijn lieve, trouwe leerlingen van de muziekschool. De was moet nog opgehangen worden, en de kattenbak moet schoon. Ik ruk me los van mijn keukenpanorama, maar u blijft nog even in mijn gedachten. Loop maar mee, Pap. We gaan er weer tegenaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten