Een doordeweekse avond. Ik ben na het lesgeven nog druk bezig in huis. Als ik het grofvuil tegen middernacht heb buitengezet, zit ik nog even in de keuken, aan de achterkant van het huis. Een mooie avond; ik kijk naar buiten, naar de stille buren op het kerkhof. En dan zie ik eindelijk, wat ik al meerdere keren alleen maar hoorde: er is iemand -midden in de nacht- op het kerkhof... Het hek piept een beetje, en ik herken dat geluid op grote afstand. Ik heb er genoeg van. Wie heeft daar zo laat iets te zoeken? Ik ga naar beneden, doe de lichten aan, en ga naar buiten. Een gebogen figuur komt me langzaam door het hek tegemoet. Hij schrikt van mij, maar reageert verder rustig. Ik loop op hem af, en vraag hem, of alles goed is. Grote, droevige ogen, een vage geur van alcohol, dertiger. Ik vertel hem, dat ik waakzaam ben, als ik midden in de nacht het hek hoor piepen. En hij biedt onmiddellijk zijn excuses aan. Vertelt, dat hij verderop woont, dat kortgeleden zijn beste maat is overleden, en dat die "bij U" op het kerkhof begraven is. Hij mist hem zo... Af en toe houdt hij het niet meer uit, en gaat dan -ongeacht de tijd- even bij zijn vriend langs. Ik schaam me. Ik had het minder defensief kunnen aanpakken. Ik steek mijn hand uit, vertel hem mijn naam, en zeg hem, dat hij wat mij betreft 24 uur per dag welkom is. Dat ik het wél fijn vind, dat ik nu weet wie er af en toe op ongebruikelijke tijdstippen op "mijn" kerkhof is. En dat ik blij ben, dat we even hebben kunnen praten. Hij kijkt me aan, houdt lang mijn hand vast, en we zijn allebei even stil. Samen kijken we nog even naar het kerkhof, en nemen afscheid. Welterusten, en sterkte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten