Sint zonder Pap - 2016.
Geen mooie rijmen meer, geen fraaie volzinnen. Ik kijk naar zijn portret, en denk aan al die op de oude typemachine gemaakte, van verbale knipogen voorziene en met Tipp-Ex gecorrigeerde epistels. Tweede Sinterklaas zonder Pap. Ik denk terug aan alle hilarische taferelen van vroeger. Aan Mokum, onze hond, die volledig van de kook raakte, toen mijn vader een keer in zijn Sinterklaas-superplie de woonkamer betrad, na een optreden in de buurt. Iets wat mijn vader niet vaak zou doen in zijn leven, maar waar hij wel erg veel plezier in had.
Zijn optredens als acteur en zanger in de jaarlijkse personeelsfeesten van de NCR, waar mijn vader meer dan veertig jaar werkte, waren legendarisch. Grote feesten waren het, waarbij er voor platvloers geleuter en geschmier geen plaats was. Er werden échte artiesten geëngageerd, zoals Milly Scott. Krasnapolsky of het Hilton werd afgehuurd, en de getalenteerde NCR-artiesten werden vakkundig gecoacht door Meneer Rietveld, om zo een mooie voorstelling vol insidersgrappen neer te zetten. Deze stoere, boomlange vent werkte ook bij de NCR, maar was oorspronkelijk beroepsmuzikant. Hij kon zijn vak als musicus niet meer uitoefenen nadat zijn eerste vrouw geprobeerd had hem met rattengif te vermoorden. Hij liep onherstelbare neurologische schade op. Maar regisseren en aansturen kon hij als de beste, waarbij hij geassisteerd werd door zijn tweede vrouw. Dat was een klein, kwiek, charmant en bijdehand vrouwtje, dat hij onveranderlijk aansprak als "Gup".
Mijn vader was gek op Meneer Rietveld, en genoot van de uitvoeringen. Mijn vader, de komiek. Inclusief diepgeworteld, onbespreekbaar, diep verdriet achter de stevige façade van humor en gevoel voor theater. De laatste jaren ontbrak het hem aan de energie om actief Sinterklaasfeest te vieren. Te moe, zo down, maar blij met het zakje pure pindarotsjes, dat de Sint hem ieder jaar schonk. Familietraditie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten