GREETINGS FROM THE HEART - ontmoeting in Ardara.

Ierland.
Ooit wilde ik er gaan wonen.

Mijn eerste kennismaking was pakweg dertig jaar geleden. Niet dat ik er tientallen keren ben geweest: een keer of vier, vijf hooguit. Maar ik heb mijn hart verpand aan de mensen en het landschap. Ik houd van de muziek; van het Gaelic, dat hier en daar nog wordt gesproken; van de lyriek die het harde leven draaglijk maakt. Van het vermogen tot relativeren, de humor, en de melancholie.

De desolate, ruige kust van het Noord-Westen trekt me nog steeds het meest, hoewel dat een
momentopname is. Er zijn nog zoveel mooie plaatsen en streken te ontdekken, dat ik vermoed, dat mijn voorkeur nog kan veranderen. Maar voorlopig: Donegal. De duizelingwekkende Slieve League,  en het achterland dat bar en boos kan zijn op een stormachtige dag. Ik was op weg er naar toe, en vond een B&B in Ardara bij een lieve oude dame met een groot huis en dito hart. Het was prachtig weer, hoogzomer, en vrijdagavond. Ik ging met nog een paar gasten naar de plaatselijke pub, waat een traditionele muziekgroep al klaar zat om voor ons te spelen en te zingen.

Wat ik te horen kreeg, was van een schoonheid en eenvoud en tegelijkertijd zo complex, dat ik mijn hart in mijn keel voelde kloppen. Dat is overigens een goed teken: ik ben er aan gewend en weet het naar waarde te schatten. De ene folk song na de andere passeerde de revue; sommige waren blijkbaar bekend, want iedereen zong mee. Ter afwisseling werden er ook instrumentale stukken gespeeld, waarbij er uitgebreid gesoleerd werd. Hier en daar een scheutje jazz in de akkoorden en de ritmes zorgde voor afwisseling, en de muzikanten lieten middels stevig gegrijns en verbale dankbetuigingen weten, dat ze onze donaties in de vioolkoffer op prijs stelden, en dat onze waardering vooral gepaard mocht gaan met grote glazen bier.

Halverwege de avond werden er traditionele klaagliederen en ballades gezongen. Lange verhalen in kleine coupletten maakten gewag van vergane schepen, gestorven dierbaren en mysterieuze gebeurtenissen.
Aan mijn tafeltje zat een oude visser, die mij de hele avond steels had geobserveerd. Ik had vriendelijk geknikt, met hem geproost, maar verder weinig met hem gesproken, omdat ik zo vol aandacht voor de muziek was. Op een gegeven moment stond hij op, mompelde een groet, en maakte aanstalten om te vertrekken. Toch keerde hij even terug op zijn schreden om mij in het oor te fluisteren: " You're hurtin', aren't you, Dearie? Ya should be singin' yar own song!" Een grote hand drukte zachtjes op mijn schouder, en weg was hij, mij verbijsterd achterlatend.

Ik heb zijn advies gevolgd. En een ballade geschreven in de stijl die ik die avond heb opgezogen. Een melodie ligt klaar in potloodlijnen. Echt zingen kan ik het dus nog niet, maar dat gaat ooit wel gebeuren.

GREETINGS FROM THE HEART.

In utter silence the knife appeared
and was driven through my heart,
The hand that pushed it, disappeared,
but it tore my soul apart.

Alas! The knife cut many a time.
Each thrust went in deep, so deep
in a steady pace, as in rhythm and rhyme,
in the daytime, and in my sleep.


So I lost the fight. And that was that.
There were pieces to be picked up.
But all my tunes were sounding flat
and the tears just wouldn't stop.

How do you keep a dying tree
from falling to the ground?
How do you heal a shattered heart
when its pieces can't be found?

You don't. You wait, and watch the wind
calm down, and leave you be.
That's what I did. I took the hint
and planted a brand new tree.

But my heart, as shattered as it is,
it doesn't cope so well.
There's one solution to all this:
it needs a place to dwell.

Let's cherish it in the embrace
of a true love, warm and dear.
Then it'll find a strong, new pace.
It invites you to come near.

Don't hesitate; me and my heart
are standing at the door.
So if you're kind and funny and smart:
What are you waiting for?