MAGNA RES EST AMOR

De liefde is een schone zaak. 

Ik prijs me gelukkig dat ik dat met grote regelmaat aan den lijve ondervind,  maar bezongen heb ik haar nog vaker. Een van mijn favoriete muzieken is "Magna Res Est Amor" van Hendrik Andriessen, dat ik u hierbij aanbied in de versie van  Roberta Alexander.

https://www.youtube.com/watch?v=_QvE9kz8OkE

Toch heeft zelfs een schone zaak een keerzijde. Het kan zomaar fout lopen. En dat doet zeer. Daar zijn ook muzieken voor, nog veel meer zelfs. Deze bijvoorbeeld:

"Voi lo sapete, o mamma" uit "Cavalleria Rusticana"  van Pietro Mascagni.
http://www.youtube.com/watch?v=TqMC9yy8ny4
Gezongen door Jelena Obratsova.

Hij was een vriendelijke  man met een briljante geest en fluwelen ogen, en  een uitnodigend, gewillig lichaam. Hij  vertelde haar minstens drie keer per dag  over zijn  onvoorwaardelijke, nimmer aflatende liefde. Altijd samen tot in eeuwigheid, Amen.  En toch...haar intuïtie speelde op. Waarom? Lag het aan het gebrek aan diepere dialoog, aan de af en toe opvlammende onderwaardering, aan haar argeloosheid, overgave en kinderlijk geloof in Echte Liefde? Niet uitsluitend. Het lag vooral aan de vaak in de conversatie opduikende  "Oude Liefde Die Allang Over Is, Hoor Schat".

Ze dacht na, en luisterde naar al haar zintuigen, maar bedekte de belangrijkste met de mantel der liefde. En moest vol verbijstering constateren dat fluwelen ogen koud als steen kunnen zijn.  Met haar nieuwbakken liefde was ze niet opgewassen tegen die formidabele "friend with benefits" die al twintig jaar de zijn symbiotische zielsverwante was, met wie hij niet kon samenleven, maar die hem wel opeiste. Een schril contrast. Een stijlbreuk. Een snerpende dissonant.

En daar staat ze dan: met lege handen en een  mond vol tanden; met een koffertje vol  toiletspulletjes en een gebloemde ochtendjas. Niet fraai. Gekwetste trots borrelt op uit de smeulende resten van wat eens was. Sissend klinkt  Intuïtie: "Ik zei het toch?"  Een open akkoord, haperend en onopgelost, klinkt na in de onbarmhartige stilte. En nergens een Picardische terts die nog een sprankje licht in het mineur brengt.

In de opera seria, of in een opera uit de Verismo-periode zoals "Cavalleria Rusticana" gebeurt er op dit punt altijd iets noodlottigs. De situatie wordt op het spits gedreven: er vallen doden. Crime passionel vindt ook wel eens in het echte leven plaats. Maar meestal likt men zijn wonden, en veert terug. Een illusie armer, een ervaring rijker. En zweert bij alles wat dierbaar is, dat dit nooit meer zal gebeuren, die overgave, dat blinde genot,  die argeloosheid, dat misplaatst vertrouwen.
Men komt weer bij zinnen, uiteindelijk. Letterlijk. Op zijn minst tot de volgende keer, dat er een creatieve man met fluwelen ogen verschijnt...